operacja cieśni nadgarstka film

Gdy profilaktyka zespołu cieśni nadgarstka to za mało – leczenie. W początkowych stadiach zespołu cieśni nadgarstka leczenie domowe i ambulatoryjne może obejmować m.in. zażywanie leków przeciwzapalnych oraz fizjoterapię – ćwiczenia oraz specjalistyczny masaż. Cieśń nadgarstka może jednak dawać tak nasilone dolegliwości Zespół cieśni nadgarstka jest zespołem objawów związanych z uciskiem nerwu pośrodkowego, który w swoim przebiegu przechodzi przez wąską przestrzeń jaką jest kanał nadgarstka. W różnorodnych warunkach chorobowych ciśnienie w kanale nadgarstka może istotnie wzrosnąć doprowadzając do kompresji nerwu pośrodkowego. Przyczyny zespołu cieśni nadgarstka mogą być różne i zależą od rodzaju dolegliwości. W przypadku zespołu cieśni nadgarstka przewlekłego, czyli długotrwałego ucisku nerwu pośrodkowego, przyczyną może być np. ciągła praca przy komputerze, wykonywanie powtarzających się ruchów ręką, noszenie ciężkich przedmiotów, urazy, a także choroby reumatyczne, takie jak zapalenie Kamil P. (04.02.2022): Moja mama operowała zespół cieśni nadgartska i jest bardzo zadowolona. Bardzo dobra i szybka obsługa. Cały zabieg w miłej atmosferze. Doktor nawet podczas zabiegu bardzo skupiony i widać, że wie co robi. Po zabiegu wszystko wytłumaczone i wiedzieliśmy do końca co robić. Ręka sprawna w 100%. Operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka Komorowice od 3 500 zł. Porównaj ceny, wybierz najlepszą klinikę i bezpłatnie umów wizytę Neue Leute Kennenlernen Frankfurt Am Main. Zespół cieśni nadgarstka jest najczęściej występującą neuropatią nerwów obwodowych. Przyczyną wywołującą ten stan chorobowy jest przewlekły ucisk nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka [6]. Szacuje się, że w populacji polskiej występuje u 1,5% społeczeństwa [3]. Pierwszymi dolegliwościami sygnalizującymi zespół cieśni kanału nadgarstka mogą być brachialgia, sztywność poranna, zaburzenia czuciowe i ruchowe, głęboki, tętniący ból (może promieniować do przedramienia) i parestezje o typie mrowienia, drętwienia i cierpnięcia kciuka, palca II, III, a także promieniowej połowy palca IV. Charakterystyczne w początkowym stadium jest występowanie/nasilenie się objawów nocą. Prawdopodobnie związane jest to z obecnością obrzęku tkanek miękkich potęgującego ucisk nerwu. Objawy nasilają się po uniesieniu ręki, a maleją po jej opuszczeniu. Typowy dla zaawansowanego zespołu cieśni jest objaw Raynauda. W tak rozwiniętej postaci ból i drętwienie pojawiają się również w ciągu dnia, dochodzi do zaburzeń czucia powierzchownego w obrębie opuszek palców I i II, upośledzenia czynności motorycznej nerwu pośrodkowego i utraty precyzji ruchów. W pełni rozwiniętym zespole dochodzi do niedowładu i stopniowego zaniku mięśni kłębu kciuka, a tym samym – upośledzenia funkcji chwytnej dłoni [14]. Leczenie zachowawcze zespołu cieśni nadgarstka stosowane jest w mniejszej części przypadków, zwykle nie przynosi oczekiwanego efektu. Metoda jest uzasadniona w niezaawansowanych postaciach zespołu, jeśli znana jest przyczyna wywołująca. Celem jest usunięcie subiektywnie odczuwanych dolegliwości i hamowanie postępu choroby [7]. Podczas terapii zaleca się unieruchomienie (14–21 dni) stawu nadgarstkowego, w pozycji niewielkiego zgięcia dłoniowego, obarczającą szyną dłoniową. Takie unieruchomienie minimalizuje siły ściskające w przestrzeni kanału i zapobiega wzrostowi ciśnienia wewnątrzkanałowego, przeciwdziałając tym samym drażnieniu nerwu [4, 8].POLECAMY W leczeniu operacyjnym stosowane jest odciążenie nerwu pośrodkowego i przecięcie troczka zginaczy [14, 15]. Od razu po zabiegu stosuje się rehabilitację w celu szybkiego przywrócenia funkcji dłoni, zniesienia obrzęku, stanu zapalnego i odżywienia tkanek i nerwu. Inną metodą leczenia operacyjnego jest artroskopowe odbarczenie kanału nadgarstka. Jednak metoda ta przeznaczona jest dla ściśle wąskiego grona pacjentów ze względu na dużą liczbę powikłań. Po zabiegu ręka jest unieruchamiana w szynie na 7–10 dni. Dodatkowo stosowana jest farmakoterapia i fizjoterapia [10, 13]. W przypadku farmakoterapii stosuje się leki przeciwzapalne, przeciwbólowe, poprawiające przewodnictwo nerwowe i odwadniające, miejscowo wstrzykiwane są kortykosteroidy. Usprawnianie zespołu cieśni kanału nadgarstka jest szczególnie trudne ze względu na budowę anatomiczną (ciasne przestrzenie, warunki unaczynienia). Ręka narażona jest na występowanie bólu i obrzęku, dlatego też fizykoterapia jest cennym elementem w procesie leczenia. Jej celem jest działanie przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, przeciwzapalne i przygotowawcze do kinezyterapii i terapii zajęciowej. Zarówno w leczeniu zachowawczym, jak i operacyjnym wybór metod fizjoterapii jest zbliżony. Poniżej opisano metody szczególnie skuteczne w usprawnianiu zespołu cieśni kanału nadgarstka. POLE MAGNETYCZNE NISKIEJ CZĘSTOTLIWOŚCI Zastosowanie tego czynnika fizykalnego jest korzystne, ponieważ efektem jest działanie przeciwbólowe, regeneracyjne oraz przeciwzapalne. Działanie przeciwbólowe pola magnetycznego polega na stymulacji wzrostu wydzielania substancji z grupy β-endorfin odpowiedzialnych za podwyższenie progu czucia bólu. Korzystnym zjawiskiem jest utrzymywanie się efektu przeciwbólowego po zabiegu. Pole magnetyczne ma również właściwości regeneracyjne. Polegają na intensyfikowaniu procesów utylizacji tlenu i oddychania tkankowego. Wiąże się to z pobudzeniem procesów oddychania tkankowego, syntezy DNA oraz przyspieszenia cyklu mitotycznego. Działanie przeciwzapalne związane jest ze stymulacją tworzenia prostaglandyny E oraz c-CAMP. Prostaglandyna E ma korzystny wpływ na gromadzenie się c-CAMP, ponieważ zmniejsza wydzielanie mediatorów zapalenia. Właściwości pola magnetycznego są korzystne u pacjentów unieruchomionych, ponieważ przenika ono każdą strukturę – nawet opatrunek gipsowy. Daje to możliwość szybszego działania usprawniającego, zanim wprowadzi się kompleksową fizykoterapię. Dodatkowo w terapii neuropatii zmienne pole magnetyczne niskiej częstotliwości korzystnie wpływa poprzez stymulację wzrostu włókien w nieuszkodzonych neuronach, poprawę trofiki tkanek miękkich, przyspieszenie powrotu funkcji w uszkodzonych włóknach o zachowanej ciągłości i ograniczenie bliznowacenia wokół nerwu [8, 12]. O skuteczności tego typu pola w leczeniu neuropatii świadczą badania Ginszta i wsp., którzy ocenili wpływ pola magnetycznego niskiej częstotliwości w leczeniu zespołu cieśni nadgarstka. W grupie 59 badanych u wszystkich zastosowano unieruchomienie szyną, dodatkowo połowę grupy (grupa I) poddano terapii polem magnetycznym. Zastosowano parametry: 15 dni terapii, przebieg sinusoidalny, indukcja 10 mT, częstotliwość 40 Hz, czas zabiegu 25 minut. Oceniano dolegliwości subiektywne (ból nocny i drętwienie, zaburzenia snu, mrowienie, sztywność poranna, osłabienie sprawności ręki, zaburzenia czucia i potliwości), objawy przedmiotowe (test Phalena, Gilliata i Wilsona, Tinela, czucie dwupunktowe opuszek II i III) i parametry przewodnictwa nerwu pośrodkowego (czuciowe, ruchowe). Po ukończonej terapii i ponownej ocenie w grupie leczonej polem (grupa I) uzyskano wyższe parametry prędkości przewodzenia (nerve conduction velocity – NCV) we włóknach czuciowych. Odnotowano również poprawę w zakresie funkcji nerwu pośrodkowego, jednak ulegała ona zmniejszeniu wraz z upływem czasu od zakończenia terapii. Po upływie czterech miesięcy od zakończenia terapii, w grupie I utrzymywał się wzrost NCV średnio o 1,62 m/s w porównaniu z wartościami przed terapią. W grupie leczonej zachowawczo parametr ten obniżył się o 0,96 m/s w porównaniu z wartościami przed terapią. Po czterech miesiącach w porównaniu z wartościami wyjściowymi latencja czuciowa (Lkc) i ruchowa (Lkr) w grupie I była wyższa o 0,13 m/s i 0,11 m/s, w grupie drugiej odnotowano wzrost latencji jedynie o 0,07 m/s i 0,09 m/s. Na podstawie wyników można wywnioskować, że zastosowane pole magnetyczne zapobiegło rozwojowi zaburzeń przewodnictwa nerwowego w przeciągu czterech miesięcy. W grupie I uzyskano również zmniejszenie lub ustąpienie dolegliwości bólowych, parestezji nocnych, zaburzeń snu, odczuwania parestezji w ciągu dnia, sztywności porannej, osłabienia sprawności ręki, odczuwania zaburzeń czucia palców. W grupie drugiej uzyskano jedynie zmniejszenie bólu i parestezji nocnych, zaburzeń snu i sztywności ręki. W przypadku testów diagnostycznych, zastosowanych po 4 miesiącach, jedynie w grupie I zaobserwowano niewielką poprawę wyników testu Tinela, w pozostałych testach nie wykazano zmian [8]. IMPULSOWE POLE ELEKTROMAGNETYCZNE WIELKIEJ CZĘSTOTLIWOŚCI Zabieg z zastosowaniem pola elektromagnetycznego polega na dostarczeniu energii o dużej częstotliwości w krótkim czasie i długiej przerwie po każdym impulsie. Wpływ pól na elektryczny potencjał błon komórkowych powoduje zmiany fizykochemiczne. Efektem jest działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwobrzękowe [2]. Dobierając parametry, należy pamiętać, że w stanach ostrych i podostrych wskazana jest mniejsza częstotliwość, w przewlekłych możliwe jest ustawienie większej częstotliwości. Przeciętny czas zabiegu wynosi 15–20 minut, seria obejmuje 10–20 zabiegów wykonywanych codziennie lub co drugi dzień [12]. Po dobraniu parametrów należy dostroić do rezonansu zespół głowica – pacjent. Za pomocą pokrętła należy doprowadzić do najjaśniejszego świecenia żarówki na elektrodzie. Dakowicz i wsp. zbadali oddziaływanie pola elektromagnetycznego wielkiej częstotliwości połączonego z zabiegami jonoforezy z 1-procentowym jodkiem potasu w leczeniu zachowawczym zespołu cieśni kanału nadgarstka. Trzydzieści osób (grupa I – objawy najmniej nienasilone, grupa II – pośrednie, grupa III – zaawansowane) poddano dwóm seriom po 10 zabiegów jonoforezy z 1-procentowym jodkiem potasu (15 ml/zabieg, natężenie do 5 mA, powierzchnia elektrody 50 cm², czas 20 minut) oraz impulsowego pola elektromagnetycznego wielkiej częstotliwości (czas impulsu 60 µs, częstotliwość 160 Hz, moc 500 W, czas zabiegu 10 minut). Pomiędzy seriami stosowano dwutygodniową przerwę. Oceny dokonano badaniem subiektywnym [charakter bólu, natężenie mierzone wizualną skalą analogową (Visual Analogue Scale – VAS), charakter parestezji], klinicznym (test Phalena, Tinela, opaskowy, dyskryminacyjnego czucia), mierzono siłę chwytu i określano stopień zaniku mięśni. Po zakończeniu leczenia uzyskano istotne zmniejszenie bólu (VAS) u wszystkich badanych. W grupach I i II zmniejszyła się liczba pacjentów zgłaszających parastezje dzienne i nocne, w grupie III zmiana nie była znamienna statystycznie. Zmniejszenie liczby pacjentów z dodatnim testem Phalena stwierdzono w grupie I i II, zmniejszenie liczby pacjentów z dodatnim testem Tinela, dodatnim testem opaskowym i testem dyskryminacyjnym stwierdzono w grupie II, w grupie I i III zmiany nie były znamienne statystycznie. W trakcie leczenia nie obserwowano wzrostu siły mięśniowej w żadnej z badanych grup [5]. GALWANIZACJA/JONOFOREZA W terapii zespołu kanału nadgarstka jonoforeza znajduje zastosowanie z uwagi na właściwości wprowadzanych leków oraz prądu galwanicznego. Anoda wykazuje działanie przeciwbólowe, katoda – pobudzające, wywołujące silne przekrwienie, zwiększa pobudliwość nerwów i mięśni [12]. Najczęściej stosowanymi lekami do jonoforezy w terapii zespołu cieśni są: Butapirazol (+), Novokaina (+), Olfen (–), Diclac (–), Hydrocortisoni Hemisuccinatum (–), witamina B1, jodek potasu (–). Wodny roztwór jodku potasu 1–2% ma pozytywny wpływ na tkankę włóknistą będącą głównym składnikiem więzadła poprzecznego nadgarstka [2, 5], witamina B1 przyspiesza gojenie i wykazuje działanie uśmierzające, pozostałe leki mają działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwobrzękowe. Optymalny czas zabiegu wynosi 15–20 minut, 5 razy w tygodniu. Najkorzystniejszy jest poprzeczny przepływ prądu. Aby go uzyskać, należy ułożyć elektrody poprzecznie – na grzbietowej i dłoniowej stronie nadgarstka. Takie ułożenie powoduje głębszą penetrację prądu w tkankach. Literatura [4] proponuje również galwanizację podłużną – katoda umocowana jest na karku, anoda na ręce, czas zabiegu 15–20 minut, 10 × 506 mA. Należy pamiętać, aby skóra okolicy poddawanej zabiegowi nie była uszkodzona. SONOTERAPIA Terapeutyczne działanie sonoterapii polega na zwiększeniu przepływu krwi, przyspieszeniu przepływu limfy w naczyniach limfatycznych i zwiększeniu procesów wchłaniania, wytworzeniu w tkankach stanu przekrwienia czynnego. Fale wytwarzają w tkankach ciepło, przyspieszają procesy metaboliczne [11]. Wykazują działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz zwiększają rozciągliwość tkanki łącznej, poprawiają funkcję nerwu, zmniejszają napięcie mięśni oraz odpowiadają za wzrost przepuszczalności błony komórkowej. W trakcie zabiegu na dłoniową okolicę nadgarstka powinien on być maksymalnie zgięty grzbietowo, analogicznie – dla okolicy grzbietowej nadgarstek zgięty dłoniowo. Podczas wykonywania zabiegu w obrębie stawów ważne jest, aby dotrzeć ultradźwiękami do miejsca przebiegu nerwu. Poza samym stawem nadgarstkowym i kciukiem należy prowadzić głowicę wzdłuż przebiegu nerwu pośrodkowego. Czas prowadzenia głowicy przez długość jednego pasa wynosi ok. 30 sekund. Głowica powinna wywierać nieznaczny nacisk i być prowadzona okrężnymi ruchami (2–3 sekundy na pojedyncze okrążenie). Zbyt szybkie prowadzenie głowicy może nie wywołać powstania podłużnej fali ultradźwiękowej. Zamiast substancji sprzęgającej można zastosować leki o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym (Diclofenac żel 1%, Voltaren emulżel 1%, Ketoprofen żel 2,5%, Ibuprofen żel 5% i krem 5%, Hydrocortison krem 1% i maść 1–10%) [2]. Należy pamiętać, że jeśli pole zabiegowe zostanie nagrzane, np. zabiegami cieplnymi przed wykonaniem ultradźwięków, energia fali zostanie pochłonięta przy powierzchni skóry (w rezultacie powierzchniowego przegrzania krew krąży najszybciej). Skuteczności działania sonoterapii w zachowawczym leczeniu zespołu cieśni nadgarstka dowiodły badania Kwolka i wsp. [11, 16]. Badacze oceniali skuteczność wybranych parametrów fali ultradźwiękowej, aby określić, które z nich są najskuteczniejsze. Przebadano 61 osób (102 ręce). Przed rozpoczęciem terapii i po jej zakończeniu oceniono objawy kliniczne (zaburzenia czucia, objaw butelki Luthy’ego, zaburzenia wegetatywne, jakość chwytu zgrubnego), subiektywne objawy (drętwienie, ból, mrowienie, sztywność poranna, trudności w samoobsłudze) oraz wykonano testy prowokacyjne (Tinela, Phalena, odwrócony test Phalena, test opaski uciskowej). Wykonano komputerowy pomiar zakresu ruchu stawów ręki, siłę ścisku lokalnego ręki, badanie elektroneurograficzne oceniające przewodnictwo ruchowe i czuciowe nerwu pośrodkowego. Na podstawie badania elektroneurograficznego dokonano klasyfikacji stopnia zaawansowania zespołu (niewielki, mierny, znaczny). Losowo wyodrębniono 3 grupy, w których stosowano masaż wirowy, sonoterapię, automobilizację nerwu pośrodkowego. W grupie I stosowano sonoterapię o parametrach: fala ciągła, 0,3 W/cm², 8 minut zabiegu, w grupie II: fala ciągła, 0,6 W/cm², 4 minuty, w grupie III: fala impulsowa, 0,6 W/cm², współczynnik wypełnienia 1/5, 8 minut. Całkowita energia zabiegu w grupach I i II wyniosła 720 J, w III – 288 J. Po roku ponownie dokonano oceny (42 osoby, 68 rąk) poprzez objawy kliniczne, testy prowokacyjne, komputerowy pomiar zakresu ruchu stawów ręki i siłę ścisku lokalnego ręki. Po analizie wyników stwierdzono, że fale o intensywnościach z zakresu dawek słabszych i średnich zmniejszają nasilenie objawów klinicznych, efekty po zastosowaniu fali impulsowej są wyraźniejsze niż w przypadku fali ciągłej. Fala impulsowa najskuteczniej obniżyła poziom bólu dziennego, mrowienia i wyniki testów prowokacyjnych. LASEROTERAPIA Promieniowanie laserowe jest wykorzystywane w terapii zespołu cieśni ze względu na korzystny wpływ na czynność obwodowego układu nerwowego. W badaniach na zwierzętach i ludziach stwierdzono korzystne zmiany w przewodnictwie nerwowym i czynności komórek nerwowych. Stwierdzono, że terapia promieniowaniem przynosi efekt przeciwbólowy dzięki zwiększeniu zawartości endorfin i prostaglandyn i usprawnieniu procesów metabolicznych. Pociąga to za sobą efekt przeciwzapalny i przeciwobrzękowy [2]. Dodatkowo dochodzi do zwiększenia odpływu limfy z miejsc objętych stanem zapalnym [1, 12]. Po dokonaniu przeglądu prac naukowych Bartkowiak wnioskuje się, że promieniowanie laserowe może pobudzać regenerację nerwu, pozytywnie wpływa na przyrost aksonów i przyspiesza mielinizację [1]. W terapii zespołu cieśni nadgarstka zaleca się zastosowanie dawki 4–12 J/cm2 . Istotne jest to, że tkanki uszkodzone są bardziej podatne na wpływ naświetlań. Różnica pomiędzy 4 J/cm2 a 12 J/cm2 jest duża, zatem należy indywidualnie dobierać parametry zabiegu dla każdego pacjenta. Dobór parametrów zależy od fazy schorzenia, wrażliwości pacjenta na promieniowanie czy straty energii związanej z zastosowaną techniką (w przypadku użycia skanera utrata jest największa). Naświetlanie powierzchniowe powinno obejmować grzbietową i dłoniową okolicę nadgarstka, kontaktowe natomiast – punkty bolesne oraz okolice przebiegu nerwu pośrodkowego. Przy dawce 6 J/cm2 na punkt spustowy bólu i mocy promieniowania 200 mW naświetlanie powinno trwać 30 sekund na każdy punkt. Podczas naświetlania można stosować uc... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma ...i wiele więcej! Sprawdź Strona główna Filmy medyczne Ortopedia Operacja cieśni nadgarstka… Oceń: Zaloguj się, aby ocenić ten materiał: Inne filmy tego użytkownika Podobne pokaż więcej Jesteś lekarzem, studentem, profesjonalistą? Zobacz pełną profesjonalną wersję. Otrzymaj bezpłatny dostęp do ponad 25,000+ materiałów szkoleniowych. Dlaczego warto dołączyć do społeczności MEDtube? dostajesz nieograniczony i bezpłatny dostęp do największej biblioteki profesjonalnych filmów, obrazów medycznych w Internecie, dokształcasz się w efektywny i atrakcyjny sposób, zdobywasz punkty edukacyjne, dołączasz do 300,000+ kolegów lekarzy i profesjonalistów z całego świata, bierzesz udział w dyskusjach na tematy medyczne łatwo publikujesz swoje filmy, obrazy i dokumenty, dzielisz się doświadczeniem i zdobywasz uznanie, jesteś informowany o nowatorskich zabiegach, technikach i innowacjach w medycynie. Ograniczenie Dostęp do tego materiału jest ograniczony tylko dla lekarzy. Proszę skorzystać z otwartych sekcji portalu. Oświadczenie Dostęp do treści wymaga potwierdzenia oświadczenia widocznego nie spełniasz wymienionych warunków kliknij przycisk Anuluj. Oswiadczam, że jestem lekarzem, farmaceutą, lub osobą prowadzącą zaopatrzenie w produkty lecznicze Strona korzysta z plików cookies. Więcej na temat plików cookies znajdziesz w polityce prywatności. ChiroplasticaWrocław, ul. Królewiecka 161 lok. 178,5 / 10 • Bardzo dobra • 249 opinii Operacja endoskopowa zespołu cieśni kanału nadgarstka od 3500 złLek. Ahmed Elsaftawy to jeden z kilkunastu polskich chirurgów, posiadających europejską specjalizację z chirurgii ręki. W Dolnośląskim Centrum Chirurgii Chiroplastica zabiegi tego rodzaju są przeprowadzane od ponad 10 film o zabiegu »Konsultacja ortopedyczna 250 złCentrum Medyczne DamianaWarszawa, ul. Wałbrzyska 467,2 / 10 • Dobra • 641 opinii Operacja endoskopowa zespołu cieśni kanału nadgarstka 5900 złKonsultacja ortopedyczna 215 złAVIMEDKatowice, ul. Gliwicka 1598,6 / 10 • Bardzo dobra • 287 opinii Operacja endoskopowa zespołu cieśni kanału nadgarstka od 2600 złKonsultacja ortopedyczna od 180 złSzpital LUX MED PuławskaWarszawa, ul. Puławska 4559,1 / 10 • Znakomita • 576 opinii Operacja endoskopowa zespołu cieśni kanału nadgarstka 6000 złKonsultacja ortopedyczna od 222 złCarolina Medical Center8,1 / 10 • Bardzo dobra • 1042 opinii Operacja endoskopowa zespołu cieśni kanału nadgarstkazadzwońKonsultacja ortopedyczna od 270 złMedi Horizon ClinicWarszawa, ul. Domaniewska 39A10 / 10 • Rewelacyjna • 110 opinii Operacja endoskopowa zespołu cieśni kanału nadgarstka od 3500 złKonsultacja ortopedyczna 350 złFlosmed9,1 / 10 • Znakomita • 3200 opinii Operacja endoskopowa zespołu cieśni kanału nadgarstka od 5000 złKonsultacja ortopedyczna 250 złCentrum Medyczne INTERMEDKraków, Zabierzów, ul. Krakowska 3178,8 / 10 • Bardzo dobra • 47 opinii Operacja endoskopowa zespołu cieśni kanału nadgarstka od 3000 złKonsultacja ortopedyczna 200 zł Operacja endoskopowa zespołu cieśni kanału nadgarstka - informacjeNie są znane konkretne przyczyny zespołu cieśni kanału nadgarstka. Do jego powstawania może się jednak przyczyniać przeciążenie ręki poprzez częste wykonywanie tych samych czynności i ruchów. Ponadto inną przyczyną może być także nieprawidłowe wygojenie złamania, zaburzenia hormonalne, zmiany zwyrodnieniowe oraz zwichnięcia nadgarstka. Choroba ta częściej występuje u kobiet, niż u mężczyzn. Wyleczyć bolący nadgarstek Na artroskopię cieśni nadgarstka można się udać do Polikliniki JollyMed mieszczącej się w Warszawie. Tutaj zespół cieśni nadgarstka może być też operowany metodą tradycyjną chirurgiczną. Z innych zabiegów małoinwazyjnych chirurgii ogólnej lekarze wykonują tutaj także: cholecystektomię laparoskopową (usunięcie pęcherzyka żółciowego), artroskopie stawów kolanowych czy łokciowych a także laserowe leczenie żylaków kończyn dolnych. Specjalistą jest tutaj dr n. med. Edward Mickielewicz, ortopeda i traumatolog narządu ruchu od 2006 roku, posiadający doświadczenie zdobyte w Klinice Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu Uniwersytetu Medycznego w Warszawie. Endoskopowe leczenie zespołu cieśni kanału nadgarstka to jeden z zabiegów chirurgii małoinwazyjnej oferowany przez Szpital Specjalistyczny im. Św. Rodziny mieszczący się w Rudnej Małej niedaleko Rzeszowa. Wśród innych operacji tego typu można tu wymienić: małoinwazyjne stabilizacje przy złamaniach kręgosłupa (technika sexten, werteboplastyka), artroskopową naprawę uszkodzeń pierścienia rotatorów (staw barkowy), kapoplastykę stawu biodrowego oraz przezskórną korekcję palucha koślawego stopy. Na Oddziale Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu pracuję tutaj dr n. med. Arkadiusz Bielecki, specjalista ortopedii i traumatologii (I stopnia od 1987 oraz II stopnia od 1991 roku), który tytuł doktora nauk medycznych uzyskał po obronie rozprawy doktorskiej w roku 1994. Dolnośląskie Centrum Medyczne Dolmed znajdujące się we Wrocławiu posiada w swojej ofercie medycznej zabieg endoskopowy w leczeniu zespołu cieśni nadgarstka. Przeprowadza się tutaj także leczenie zachowawcze tego schorzenia - unieruchomienie ręki, wstrzykiwanie sterydów, podawanie leków przeciwbólowych i moczopędnych oraz fizjoterapia. Leczenie operacyjne małoinwazyjne natomiast przeprowadza tutaj dr n. med. Maciej Garbień, specjalista chirurgii ogólnej I stopnia od 2000 roku. Swoje doświadczenie zdobywał w Szpitalu Kolejowym we Wrocławiu na Oddziale Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej a także w innych wrocławskich szpitalach specjalistycznych. Szpital w Knurowie na Oddziale Chirurgii Ogólnej wykonuje małoinwazyjną metodę endoskopową likwidującą zespół cieśni nadgarstka. Ponadto przeprowadzane są tutaj również zabiegi chirurgii małoinwazyjnej - laparoskopowe leczenie dróg żółciowych, przepuklin rozworu przełykowego oraz choroby refluksowej żołądka a także endoskopia operacyjna odbytnicy (polipektomia). Operacje cieśni nadgarstka przeprowadza dr Grzegorz Sztolcman, specjalista chirurgii ogólnej (I stopnia od 1992 i II stopnia od 1996 roku), który posiada podspecjalizację z chirurgii ręki i mikrochirurgii. Jest także operatorem w Szpitalu Miejskim im. dr L. Rydygiera w Częstochowie. Pacjentom cierpiącym na zespół cieśni nadgarstka udzielana jest również pomoc operacyjna na Oddziale Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej Szpitala Chirurgii Małoinwazyjnej i Rekonstrukcyjnej CMR w Bielsku-Białej. Operacja wykonywana jest metodą artroskopową. Tą samą metodą leczone są tutaj urazy barku i łokcia, wykonywane zabiegi usuwania ciał wolnych i wyrośli kostnych, opracowania uszkodzeń łękotek czy rekonstrukcje więzadeł. Do zespołu specjalistów należy tutaj dr n. med. Roman Pawlas, ortopeda i traumatolog I i II stopnia specjalizacji. Zdobywał swoje doświadczenie, pracując w Wojewódzkim Szpitalu Chirurgii Urazowej w Piekarach Śląskich. Warszawski Szpital Lux Med z zakresu chirurgii endoksopowej oferuje zabieg leczący zespół cieśni kanału nadgarstka. To schorzenie można tutaj wyleczyć także techniką otwartą małoinwazyjną. Zabieg ten oraz inne z chirurgii ręki wykonuje w tym szpitalu dr n. med. Jarosław Strychar, ortopeda i traumatolog z bogatym doświadczeniem zdobytym w Instytucie Ortopedii i Traumatologii w Mińsku oraz w Klinice Traumatologii i Chirurgii Ręki Akademii Medycznej w Poznaniu. Więcej na temat operacja endoskopowa zespołu cieśni kanału nadgarstka ... Ekspert Szacuny 11036 Napisanych postów 50704 Wiek 29 lat Na forum 22 lat Przeczytanych tematów 57816 majac ubezpieczenie oc rolnik , czy po operacji kanału ciesni nadgarstka prawego moge sie starac o odszkodowanie z pzu ???????????????????????? ????????????????? ?????????????? ??????????????????????????????? ??????????????????????????????? ????????????????????????????? ?????????????????????????? ??????????????????????? Ekspert SFD Pochwały Postów 686 Wiek 32 Na forum 11 Płeć Mężczyzna Przeczytanych tematów 13120 Wyjątkowo przepyszny zestaw! Zgarnij 3X NUTLOVE 500 w MEGA niskiej cenie! KUP TERAZ ... Ekspert Szacuny 11036 Napisanych postów 50704 Wiek 29 lat Na forum 22 lat Przeczytanych tematów 57816 Nie udzielamy tutaj takich informacji . Proszę pytać u ubezpieczyciela . Zmieniony przez - Makaveli01 w dniu 2010-12-31 13:51:51 ... Znawca Szacuny 31 Napisanych postów 957 Wiek 35 lat Na forum 16 lat Przeczytanych tematów 26506 a co jest napisane w polisie ? sprawdz w pzu na ich stronie regulamin oc rolnika ,raczej nie bedzie to podpiete pod to ubezpieczenie ale glowy nie dam Jeszcze będzie czas - by odpoczywać ... YESSSS ... Początkujący Szacuny 8 Napisanych postów 3 Na forum 7 lat Przeczytanych tematów 1 Na szczescie zespół cieśni nadgarstka można dość łatwo i skutecznie wyleczyć, najlepiej prywatnie, bo tu liczy się czas i jeśli będziemy czekać na zmiłowanie NFZ, dolegliwość będzie sie pogłębiać. Ze swojego doświadczenia polecam udać się do poznańskiej Kliniki Nadgarstka. To specjalistyczny ośrodek, w którym konsultacje i zabiegi przeprowadza dr Marcin Popow, mnie przyjął bardzo szybko, a sam zabieg trwał 20 minut. Po bólach ani śladu. Czym jest zespół cieśni nadgarstka?Chociaż pierwsze opisy objawów chorobowych spotyka się w literaturze medycznej na początku ubiegłego stulecia to po raz pierwszy termin “carpal tunnel syndrome” był użyty w 1939 roku. Opis tej patologii podał dr George S. Phalen ze znanego szpitala Cleveland Clinic na podstawie obserwacji licznej grupy pacjentów w latach 50 i 60-tych. Od lat 90-tych zespół ten jest coraz bardziej znany w społeczeństwie głównie z powodu coraz większej liczby osób wykonujących pracę z narażeniem nadgarstka. Statystycznie zespół cieśni kanału nadgarstka jest jedną z najczęściej spotykanych tzw. neuropatii obwodowych. Zachorowalność szacuje się na ok. 100 przypadków na 100 000 mieszkańców. Dotyka głównie kobiet po 50. roku życia wykonujących prace biurowe lub odnosi się do ręki dominującej, choć w 60% ma przebieg obustronny. Neuropatia ta jest spowodowana zwiększonym ciśnieniem w kanale nadgarstka wynoszącym ponad 30 mm Hg (milimetrów słupa rtęci). Wraz ze wzrostem ciśnienia dochodzi do zmniejszenia przepływu krwi w naczyniach włosowatych nerwu pośrodkowego. Skutkiem tego może być zaburzenie jego prawidłowego odżywienia, wystąpienie dolegliwości bólowych lub parestezji czyli zaburzeń czucia. W pierwszym etapie, gdy objawy nie są stałe i zbyt uciążliwe, pacjenci nie zgłaszają się do specjalisty w celu dokładniejszej diagnozy. Przy dłuższym, przetrwałym, utrzymującym się zwiększonym ciśnieniu w obrębie kanału nadgarstka dochodzi do zmian morfologicznych w strukturze nerwu, a dokładniej jego demielinizacji lub zwyrodnienia aksonalnego czyli dotyczącego uszkodzenia zakończenia nerwowego. Gdy ciśnienie przekroczy 30 mm Hg u pacjentów pojawiają się łagodne objawy. Po przekroczeniu wartości ciśnienia 40–50 mm Hg w kanale nadgarstka dolegliwości stają się bardzo dokuczliwe i są oceniane przez pacjentów jako mocne lub umówić się na konsultację w sprawie cieśni nadgarstka?Zadzwoń do nas lub wypełnij formularz, skontaktujemy się z Tobą!Zespół cieśni nadgarstka jest jedną z klasycznych jednostek chorobowych określanych jako konflikt nerwu z otaczającymi go strukturami anatomicznymi. Nerwem uszkodzonym z powodu konfliktu z własnym otoczeniem jest nerw pośrodkowy (nervus medianus) na poziomie nadgarstka, a zjawisko zmniejszenia wolnego miejsca dla tego nerwu nazywa się ciasnotą kanału nadgarstka. Nerw pośrodkowy na poziomie nadgarstka odpowiada za czucie, potliwość, grę naczyniową (możliwość adaptacji do zimna) kciuka oraz palców wskazującego i zespołu cieśni nadgarstkaPrzyczyny zespołu cieśni nadgarstka upatruje się najczęściej w mechanicznym przeciążeniu tej okolicy. Ścięgna, które przebiegają w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu pośrodkowego mogą ulec obrzękowi. Obrzęk zaś powoduje, że zmniejsza się ilość miejsca dla nerwu, co powoduje jego niedokrwienie i określone dolegliwości. Niebagatelne znaczenie ma pozycja nadgarstka w czasie pracy. Stąd też w procesie leczenia należy uwzględnić zmianę nawyków i poprawę ergonomii pracy. Na wywołanie objawów mogą mieć również wpływ inne przyczyny, takie jak np. zwichnięcia w obrębie nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowe, niewłaściwie wygojone złamania a nawet zaburzenia cieśni, zespół kanału nadgarstka, zespół cieśni kanału nadgarstka (ZCKN). Są to określenia tej samej przypadłości – najczęściej występującej dolegliwości uciskowej (kompresyjnej) kończyny górnej. Przyczyną jest ucisk nerwu pośrodkowego na poziomie nadgarstka. Powoduje nasilające się dolegliwości bólowe palców, kciuka, dłoniowej oraz grzbietowej części ręki. Często też mrowienie i drętwienie. Dolegliwości potrafią chorego budzić w nocy. Z czasem może dojść do upośledzenia siły ręki. Chorzy niezamierzenie upuszczają przedmioty, pojawiają się też trudności w wykonywaniu drobnych czynności manualnychUwarunkowania anatomiczne i biomechaniczne – czyli dlaczego nadgarstek chorujeZespół cieśni nadgarstka jest najczęstszą neuropatią uciskową kończyny górnej (CTS – ang. carpal tunnel syndrom). Kanał nadgarstka to wąska przestrzeń zawarta pomiędzy kośćmi nadgarstka a więzadłem poprzecznym dłoniowym zwanym inaczej troczkiem zginaczy. Wewnątrz kanału nadgarstka leżą ścięgna mięśni zginaczy powierzchownych i głębokich wszystkich palców, ścięgno mięśnia zginacza długiego kciuka oraz nerw pośrodkowy. Wszelkie niekorzystne sytuacje związane ze wzrostem ciasnoty w kanale nadgarstka prowadzą do ucisku i niedokrwienia nerwu pośrodkowego. W konsekwencji prowadzi do uszkodzenia nerwu i zaniku unerwianych przez niego cieśni nadgarstka występuje nieco częściej u kobiet niż u mężczyzn i niestety zdarza się w coraz młodszych grupach wiekowych. Związane jest to z rozwojem cywilizacji i nagminnym wykorzystywaniem do pracy i nie tylko wszelkiego rodzaju urządzeń multimedialnych jak: komputery, tablety, objawów choroby jest najczęściej obrzęk zapalny nerwu lub tkanek otaczających oraz zwyrodnieniowe lub pourazowe zmniejszenie ograniczonej przestrzeni kanału nadgarstka. Początkowy ucisk na włókna nerwu pośrodkowego doprowadza do zaburzenia ich odżywiania, co wywołuje wtórny obrzęk i nasila dolegliwości. Do objawów klinicznych zespołu należy: mrowienie w nadgarstku i w okolicy kciuka, palca wskazującego i środkowego oraz połowy palca serdecznego; zanik mięśni kłębu. Objawy wynikają z bezpośredniej kompresji nerwu pośrodkowego w obrębie kanału nadgarstka. Najczęstszymi przyczynami ucisku nerwu, odpowiedzialnymi za występowanie tego zespołu, są przerastanie troczka ścięgien mięśni zginaczy nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze kości nadgarstka oraz obrzęk pochewek ścięgien znajdujących się w kanale nadgarstka. W niektórych przypadkach kompresja włókien nerwowych, tworzących nerw pośrodkowy powyżej nadgarstka może imitować ZCKN. W praktyce spotyka się to najczęściej u pacjentów z radikulopatiami korzeni szyjnych, uszkodzeniami splotu barkowego oraz np. w przebiegu cukrzycy lub mocznicy. Nerw pośrodkowy utworzony jest z korzeni od C5 do Th1. W swoim przebiegu na przedramieniu może wymieniać się przez anastomozy włóknami nerwowymi z nerwem łokciowym. Zmienia to obraz kliniczny ZCKN. Najczęściej spotykana jest anastomoza Martina-Grubera, stwierdzana u 17% osób spośród ogólnej populacji. W klasycznym zespole ból i zaburzenia czucia obejmują część promieniową dłoni. Ból najczęściej promieniuje do palca drugiego i kłębu kciuka. Nie stwierdza się zaburzeń czucia powierzchownego na grzbietowej powierzchni dłoni i palców I, II, III (poza 1/3 dalszą częścią palców). Najczęściej niedowładem są objęte mięśnie odwodziciel krótki kciuka i przeciwstawiacz kciuka. W długo trwających ZCKN pojawiają się zaniki w obrębie łokciowej części kłębu “double crush”Włókno nerwowe pierwotnie uszkodzone w obrębie korzenia nerwowego jest bardziej wrażliwe na wtórne uszkodzenia w odcinku dalszym .W literaturze pierwsze opisy zespołu double crush dotyczyły pacjentów z objawami cieśni, u których nie znaleziono miejscowych przyczyn kompresji nerwu pośrodkowego, stwierdzano natomiast radikulopatię korzenia C6 i C7 .Włókna nerwowe tworzące nerw pośrodkowy mogą być także uszkodzone w obrębie splotu barkowego. W zespołach górnego otworu klatki piersiowej (tzn. w zespole mięśni pochyłych, zespole żebrowo-obojczykowym i zespole ścięgna mięśnia piersiowego mniejszego) stwierdza się częściej objawy uwięźnięcia nerwu pośrodkowego o charakterze zespołu cieśni. Mechanizm bezpośredni dysfunkcji włókna nerwowego nie jest poznany ostatecznie. Jedna z teorii doszukuje się przyczyn zjawiska w zaburzeniach metabolizmu neuronu wywołanych zaburzonym transportem wewnątrz przypadków ma charakter idiopatyczny. Rzadko wiąże się ten zespół z przebytym urazem, ciążą, szpiczakiem mnogim, amyloidozą, RZS, akromegalią, mukopolisacharydozą czy nadczynnością tarczycy. Czynnik genetyczny jak się wydaje ma podstawowe znaczenie w predyspozycji do pojawienia się zespołu cieśni jako powikłanie urazu spotyka się u chorych ze złamaniem kości szczególnie złamaniem Colles’a. Również pewne znaczenie może mieć przebyte złamanie w obrębie samego nadgarstka, przebiegające z przemieszczeniem kości. Przebyte krwawienie okołostawowe np. w hemofilii. Jako odległe zejście nieprawidłowego gojenia po różnych złamaniach w tej czynniki o charakterze internistycznym to zmiany reumatoidalne powodujące zawężenie światła kanału nadgarstka (analogicznie jak stenoza w obrębie kanału kręgowego), reakcje obrzękowe tenosynowium w przebiegu hipethyreoizmu, hiperostoza kości w sąsiedztwie kanału nadgarstka w przebiegu akromegalii. Otyłość również zwiększa ryzyko wystąpienia zespołu cieśni i tak przy BMI >29 jest ono większe 2,5 razy w porównaniu do grupy kontrolnej z BMI < przyczyna są guzy w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu pośrodkowego lub wchodzące inną droga do światła kanału nadgarstka: najczęściej tzw. ganglion lub tłuszczak i zazwyczaj poniżej 1% wszystkich operowanych cieśni nadgarstka PRZYCZYNYIstnieje wiele przyczyn zespołu cieśni kanału nadgarstka. Umownie można je podzielić na :anatomiczne (wady kostno-rozwojowe nadgarstka, gangliony, tłuszczaki, wrodzone zawężenia kanału nadgarstka)przyczyny chorobowe ogólnoustrojowe (stany zapalne w przebiegu chorób reumatologicznych – SLE, RZS, neuropatie w przebiegu cukrzycy, alkoholizmu, akromegalii, boreliozy, stany nadmiernej ciasnoty wewnątrzkanałowej w przebiegu chorób tarczycy, otyłości, amyloidozy, hemofilii)nabyte – to powtarzalne wielokrotnie ruchy dłonią prowadzące do napięcia jej mięśni (praca przy komputerze, ćwiczenia fizyczne obciążające nadgarstki, praca przy urządzeniach generujących wibracje)urazy i zabiegi operacyjne w zakresie struktur nadgarstkaprzyczyny fizjologiczne (ciąża i połóg).Diagnozowanie zespołu cieśni nadgarstkaBadanie fizykalne poza wywiadem i ewentualnie innymi informacjami uzupełniającymi są podstawą do rozpoznania zespołu cieśni i ewentualnej dalszej decyzji o potencjalnie skutecznym rodzaju leczenia. Nadal referencyjnym badaniem jest test neurofizjologiczny EMG, który w połączeniu z oceną kliniczną i badaniem neurologicznym jest podstawą do rozpoznania tej jednostki chorobowej. Pewne trudności stwierdza się przy prawidłowym EMG i nieprawidłowym badaniu klinicznym co świadczy o względnej niewydolności kanału nadgarstka. Również przewaga objawów bólowych ma znaczenie kliniczne w kierunku rozpoznania jest podstawowym badaniem neurofizjologicznym w rozpoznaniu choroby. Badanie wykonuje się aparatem, który zbiera i analizuje informacje o prędkości przewodzenia w nerwach zmienionych chorobowo w porównaniu do nerwów zdrowych (np. porównanie przewodzenia w tych samych nerwach po stronie zdrowej i chorej)W praktyce diagnostycznej stosuje sie również testy wzmacniające obraz nieprawidłowej funkcji nerwu np. Combined Sensory Index (znany też jako indeks Robinsona).Chcesz umówić się na konsultację w sprawie cieśni nadgarstka?Zadzwoń do nas lub wypełnij formularz, skontaktujemy się z Tobą!Badania obrazowe czyli USG nadgarstka i Rezonans Magnetyczny w literaturze określane są jako niepewne, aczkolwiek jak się wydaje jest to kwestia rozdzielczości uzyskiwanego obrazu i doświadczenia osoby prowokacyjne dla potwierdzenia zespołu cieśni kanału nadgarstka:Test Phalena – podczas testowania badający zaleca pacjentowi zajęcie wygodnej, siedzącej pozycji. Kończyny górne zgięte w stawach łokciowych oparte na stole. Ręce pacjenta ułożone w taki sposób, aby zwisały za stołem, z pełnym zgięciem dłoniowym w stawach promieniowo-nadgarstkowych utrzymanym przez 60 sekund. Jeżeli w tym czasie wystąpiły parestezje w zakresie unerwienia nerwu pośrodkowego, wynik testu uznawany jest za dodatni [12]. Odwrócny test Phalena – poleca się pacjentowi wykonać maksymalne zgięcie dłoniowe w stawach promieniowo-nadgarstkowych w obu kończynach i utrzymać je przez 60 sekund. Wystąpienie parestezji w obrębie unerwienia nerwu pośrodkowego świadczy o dodatnim wyniku testu i potwierdza zespół cieśni kanału nadgarstka [13].Test Tinela – badający wykonuje opukiwanie na wysokości fałdu zgięciowego nadgarstka, przy ustabilizowanej pozycji pacjenta. Ręka zgięta grzbietowo, rozluźniona, podparta na stole [14].Test Durkana – badający wywiera ucisk dwoma kciukami nad kanałem nadgarstka przez 30 sekund. Test uznaje się za dodatni w przypadku wystąpienia parestezji po tym czasie. Kończyna górna w stawie promieniowo-nadgarstkowym badanego była ułożona w neutralnej pozycji [15].Test Ochsnera – badający poleca pacjentowi, aby złożył obie ręce jak do modlitwy, zaplatając palce. W przypadku znacznego uszkodzenia lub niedowładu mięśnia zginacza głębokiego palców, pacjent nie będzie mógł zgiąć palców II i III w dłoni z dysfunkcją [14].OCENA SIŁY MIĘŚNIOWEJDo oceny siły mięśniowej służy sześciostopniowa skala Lovetta. Odwodziciel krótki kciuka (abductor pollicis brevis – APB). Pacjent zajmuje wygodną pozycję siedzącą, dłoń oparta na stole. Kończyna górna pacjenta znajduje się w supinacji, ustabilizowana ręką badającego. Badający poleca wykonanie ruchu odwodzenia kciuka tak, aby paznokieć kciuka był w ciągu całego ruchu skierowany ku górze. Ruch ten odbywa się prostopadle do ręki badanego. Badający przykłada opór skierowany ku dołowi na paliczku dalszym kciuka. Przeciwstawiacz kciuka (opponens pollicis – OP). Pacjent zajmuje wygodną pozycję siedząco, dłoń oparta na stole. Kończyna górna pacjenta znajduje się w supinacji, ustabilizowana ręką badającego. Badający poleca wykonanie ruchu przeciwstawiania kciuka tak, aby jego opuszka dotknęła dłoniowej powierzchni bliższego paliczka palca małego. W trakcie ostatniej fazy ruchu paznokieć kciuka powinien być skierowany ku górze. Opór przeciwko ruchowi przyłożony jest na paliczku dalszym CZUCIA POWIERZCHNIOWEGOCzucie dotyku – przeprowadzane jest za pomocą patyczka z nawiniętą watą lub palcem. Badanie przeprowadza się symetrycznie na obu kończynach w celu wykrycia zaburzeń bólu – badanie wykonywane za pomocą igły w obszarze unerwienia przez nerw pośrodkowy. Dla różnicowania czucia bólu i dotyku badający poleca pacjentowi zamknąć oczy, po czym sam dotyka go naprzemiennie igłą lub palcem w okolicy nadgarstka. Chory proszony jest o określenie i zdefiniowanie, czy dotyk był wykonany za pomocą igły, czy też palca lekarza lub temperatur – do badania wykorzystywane są dwie próbówki. Do jednej nalana jest zimna woda, a do drugiej ciepła. Chory proszony jest o określenie, w której próbówce znajduje się ciepła, a w której zimna woda [14].Czucie wibracji – do badania wykorzystuje się kamerton. Najczęściej stosowane są standardowe z częstotliwości drgań 256 Hz. W celu zbadania czucia wibracji w zespole cieśni kanału nadgarstka kamerton należy przyłożyć do stawu międzypaliczkowego dalszego palca wskazującego badanego i porównać z odczuciami towarzyszącymi pr…Jakie są typowe i nietypowe objawy cieśni nadgarstkaDo charakterystycznych objawów CTS (zespół cieśni nadgarstka) można zaliczyć przede wszystkim uporczywe zaburzenia wrażeń czuciowo-ruchowych dłoni w zakresie unerwienia nerwu pośrodkowego, czyli: bóle dłoni szczególnie nasilające się w nocydrętwienia i mrowienia palcówskurcze mięśni dłonizaburzenia czucia w dłoniachosłabienie siły dłoniobrzęk palców dłoni szczególnie porannybolesna przeczulicę dłoniwypadanie przedmiotówzanik mięśni kłębu leczenie – hydrodekompresjaWyniki leczenia hydrodekompresjąDlaczego hydrodekompresja a nie operacja?Komu rekomendowany jest zabieg hydrodekompresjiSpecjalista wykonujący zabiegRekomendacje naszych PacjentówZdjęcia i filmy: konsultacja, diagnozowanie usg, umówić się na konsultację w sprawie cieśni nadgarstka?Zadzwoń do nas lub wypełnij formularz, skontaktujemy się z Tobą!Zespół cieśni nadgarstkaPrzyczynyPrzyczyny zespołu cieśni nadgarstka upatruje się najczęściej w mechanicznym przeciążeniu tej okolicy. Ścięgna, które przebiegają w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu pośrodkowego mogą ulec obrzękowi. Obrzęk zaś powoduje, że zmniejsza się ilość miejsca dla nerwu, co powoduje jego niedokrwienie i określone dolegliwości. Niebagatelne znaczenie ma pozycja nadgarstka w czasie pracy. Stąd też w procesie leczenia należy uwzględnić zmianę nawyków i poprawę ergonomii pracy. Na wywołanie objawów mogą mieć również wpływ inne przyczyny, takie jak np. zwichnięcia w obrębie nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowe, niewłaściwie wygojone złamania a nawet zaburzenia hormonalne. Warto zauważyć, że ta dolegliwość dotyka trzy razy częściej kobiety niż kciuka, palca wskazującego, palca środkowegomrowienie i drętwienie kciuka, palca wskazującego, palca środkowego ból / mrowienie / drętwienie występujące tylko w nocy lub rano lub podczas wykonywania pracy manualnejzaburzenie czucia w palcachosłabienie sprawności manualnejosłabienie / zanik mięśni w obrębie dłoniból promieniujący do przedramienia i ramieniaDiagnozaRozpoznanie stawiane jest na podstawie wywiadu i badania klinicznego. Badaniem uzupełniającym jest ultrasonografia (USG), na którym widoczny jest zarówno obrzęk nerwu pośrodkowego jak i okolicznych tkanek. Czasami wykorzystuje się elektromiografię (EMG) w celu oceny przewodnictwa nerwowego jednak badanie to obarczone jest dużym ryzykiem błędu – wynik może być negatywny pomimo występowania typowych, nawracających objawów cieśni. LeczenieW leczeniu zachowawczym stosujemy mało inwazyjny zabieg hydrodekompresji. Polega ona na ostrzyknięciu bezpośredniej okolicy nerwu mieszanką leków w celu zmniejszenia stanu zapalnego i mechanicznego odbarczenia nerwu. Najczęściej kilka minut po zabiegu Pacjent odczuwa poprawę: polepsza się czucie, zmniejsza ból. Polepsza się przesuwalność tkanki nerwowej, co stwarza warunki do fizjoterapii metodą neuromobilizacji – specjalne ćwiczenia powodują, że nerw odzyskuje swoją elastyczność i przesuwalność względem otaczających go ścięgien. Po zabiegu Pacjent nie potrzebuje unieruchomienia i szybko może wrócić do codziennych czynności. Leczenie operacyjne przeznaczone jest dla osób, u których nie stwierdza się poprawy po leczeniu zachowawczym lub zgłaszają się w zaawansowanym stadium choroby. Polega ono na przecięciu struktur więzadłowych uciskających nerw pośrodkowy na poziomie nadgarstka. Specjaliścilekarz Grzegorz Torbalekarz Mateusz Przybycieńfizjoterapeuta Michał Rysiawa

operacja cieśni nadgarstka film