cukrzyca typu 1 wyleczalna

Cukrzyca typu 1. stanowi 10 proc. wszystkich przypadków, chorują na nią przede wszystkim dzieci i młodzież. Natomiast cukrzyca typu 2. dotyka najczęściej osoby dorosłe z nadwagą i mało aktywne. To choroba cywilizacyjna, ponieważ cierpi na nią 1 proc. światowej populacji i liczba chorych ciągle rośnie. Cukrzyca to przewlekła choroba, która wymaga stałego przyjmowania leków oraz zmiany stylu życia. Utrzymywanie właściwego poziomu cukru we krwi znacznie zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań choroby. Głównym elementem leczenia cukrzycy typu 1 jest przyjmowanie insuliny. Insulinoterapia zastępuje lub uzupełnia insulinę produkowaną Chorzy na cukrzycę mogą wydalać ponad trzy litry moczu dziennie, podczas gdy zdrowa osoba zazwyczaj nie przekracza ilości od 1 do 2 litrów dziennie. W skrajnych przypadkach wielomocz może przekraczać nawet 10 litrów moczu na dobę. Co ważne, w przypadku cukrzycy objaw ten bardzo często pojawia się nocą, co jest łatwe do zauważenia. Cukrzyca typu 1 jest przewlekłą chorobą autoimmunologiczną, która dotyka 0,3% Polaków. Objawy cukrzycy to między innymi zwiększone pragnienie i łaknienie, wzmożone oddawanie moczu oraz liczne symptomy neurologiczne. Zastosowanie odpowiedniej diety oraz leczenia może znacząco odłożyć w czasie wystąpienie powikłań przewlekłych cukrzycę typu 1, w której niedobór insuliny wynika ze zniszczenia komórek trzustki, np. przez proces autoimmunizacyjny; cukrzycę typu 2, w której komórki trzustki tracą zdolność do prawidłowego wydzielania insuliny, a tkanki przestają właściwie reagować na hormon; cukrzycę ciążową –charakteryzującą się podwyższonym Neue Leute Kennenlernen Frankfurt Am Main. Mianem cukrzycy określa się grupę chorób metabolicznych, które łączy podwyższony poziom cukru we krwi, tzw. hiperglikemia. Jej przyczyną jest niewydolność trzustki, organu wydzielniczego odpowiedzialnego za wytwarzanie insuliny. Wyróżnia się kilka różnych rodzajów cukrzycy, ale jej sztandarowym przykładem jest insulinozależna postać choroby, zwana też cukrzycą typu I. Jak ją rozpoznać, opanować i leczyć? Autor: Getty Images Spis treściPrzyczyny cukrzycy typu IObjawy cukrzycy typu ILeczenie cukrzycy typu IOperacyjne leczenie cukrzycy typu I, czyli przeszczep trzustkiPowikłania przy cukrzycy typu IDieta insulinowaWysiłek fizyczny u osób chorych na cukrzycę typu I. Dlaczego jest istotny? Cukrzyca typu I (nazywana inaczej cukrzycą wieku dziecięcego) stanowi około 10% wszystkich przypadków choroby. Zwykle dotyka osoby młode, najczęściej między 10. a 14. rokiem życia, rzadziej pacjentów w drugiej i trzeciej dekadzie życia. Sporadycznie cukrzyca typu I występuje u osób starszych (nawet po 80. roku życia). Zdrowo Odpytani, odc. 1 Cukrzyca Przyczyny cukrzycy typu I Ta postać choroby jest spowodowana przez uszkodzenie lub całkowite zniszczenie komórek beta, które jako jedyne są w stanie wytwarzać insulinę w naszym organizmie. Komórki beta tworzą miąższ wysepek Langerhansa, struktur ulokowanych w trzustce. Kiedy w organizmie pojawia się cukrzyca typu I dochodzi do reakcji autoimmunologicznej. Jej markery to: przeciwciała przeciwwyspowe; przeciwciała przeciwinsulinowe; przeciwciała skierowane przeciwko dekarboksylazie kwasu glutaminowego. Wykształcające się przeciwciała stopniowo niszczą komórki trzustki doprowadzając tym samym do zahamowania produkcji insuliny. Ma to związek z nieprawidłowym funkcjonowaniem układu zgodności tkankowej HLA (ang. human leukocyte antigenes) i zwiększoną predyspozycją do autoagresji. W wyniku pojawienia się cukrzycy typu I przestają aktywować się receptory insulinowe. Glukoza, zamiast być „wtłaczana” do wnętrza komórek utrzymuje się we krwi przyjmując często bardzo wysokie wartości i stopniowo pustosząc organizm. Zwiększone ryzyko cukrzycy typu I występuje również u osób, które cierpią na inne schorzenia autoimmunologiczne, jak choroba Gravesa-Basedowa czy choroba Hashimoto. Diabetolodzy prezentują również teorie, które zakładają, że za zwiększone ryzyko pojawienia się insulinozależnej postaci cukrzycy mogą odpowiadać: zbyt szybkie włączenie do diety dzieci mleka krowiego; przewlekły stres; niektóre choroby wirusowe (np. EBV, różyczka, świnka); chroniczny niedobór witaminy D; wiek matki powyżej 40. roku życia; zbyt intensywna styczność z toksycznymi substancjami ( azotany). Co ciekawe u populacji afrykańskich i azjatyckich może również występować cukrzyca typu I o podłożu idiopatycznym bez przyczyn się, że w pojawieniu się cukrzycy insulinozależnej istotną rolę odgrywa dziedziczenie. Wprawdzie samej cukrzycy nie można odziedziczyć, ale na dzieci może przejść skłonność do autoagresji układu HLA. Niestety, dokładne przyczyny i przebieg tego mechanizmu nie są jeszcze znane. Wątpliwości budzi również to, dlaczego ten sam defekt układu HLA u jednych osób prowadzi do wykształcenia się cukrzycy typu I, podczas gdy u innych doprowadzi do innej choroby autoimmunologicznej Prawdopodobieństwo współwystępowania cukrzycy typu I u rodzeństwa to zaledwie 6%. U bliźniaków jednojajowych jest 6-krotnie większe. Objawy cukrzycy typu I Objawy cukrzycy insulinozależnej występują nagle i rozwijają się zwykle w czasie od 4 do 12 tygodni. Niestety, pierwsze symptomy bywają niezauważone. Zalicza się do nich: wypijanie bardzo dużych ilości wody w ciągu dnia (nawet kilkanaście litrów!); senność; osłabienie; szybka utrata masy ciała; wielomocz, czyli wydalanie moczu w objętości przekraczającej 2,5-3 litry na dobę; skłonność do infekcji (łatwe łapanie przeziębień). Często jest tak, że dopiero objawy kwasicy (np. zawroty i bóle głowy, nudności, wymioty i bóle brzucha), a nawet śpiączka ketonowa zwracają uwagę chorego i osób najbliższych na nieprawidłowe funkcjonowanie organizmu. Leczenie cukrzycy typu I Leczenie cukrzycy typu I odbywa się poprzez podawanie odpowiedniej dawki insuliny w celu utrzymania właściwego stężenia glukozy we krwi. W pierwszym etapie po zdiagnozowaniu choroby pacjent jest leczony w warunkach szpitalnych gdzie niezbędne jest podłączenie go do pompy dostarczającej insulinę dożylnie. Dopiero po unormowaniu objawów można przejść na kurację insulinową w warunkach domowych gdzie insulinę podaje się podskórnie – w postaci zastrzyków wykonywanych manualnie lub automatycznie poprzez zainstalowanie pompy insulinowej. Nowoczesne pompy mają rozmiar telefonu komórkowego. Można je zaprogramować tak, aby dostarczały do organizmu pacjenta odpowiednią dawkę insuliny we wskazanych przedziałach czasowych imitując prawidłowo działającą trzustkę. Wyróżnia się: osobiste pompy insulinowe – mają niewielki zbiornik (o objętości około kilku mililitrów); wszczepienne pompy insulinowe – implantowane nad mięśniem prostym brzucha, wymagają uzupełniania poziomu insuliny raz na kilka miesięcy. W praktyce pompy osobiste stosowane są częściej ze względu na ich prostszą „instalację” oraz znacznie niższy koszt. Droższe modele są wyposażone w dodatkowe funkcje jak np. stałe monitorowanie glikemii i hipoblokada. O ile klasyczne zastrzyki wymagają pamiętania o harmonogramie iniekcji i są uciążliwe, pompy insulinowe działają w trybie ciągłym. Znajdująca się w nich insulina jest podawana w bardzo małych dawkach według ustalonego schematu, ale urządzenie przechowuje również tzw. bolus, czyli dawkę podawaną na żądanie pacjenta np. w sytuacji nagłej hiperglikemii. Na rynku można znaleźć wiele rodzajów insuliny, które różnią się między sobą: początkiem działania; szczytem działania; pełnym czasem trwania działania. Najszybsze insuliny uruchamiają już po 10 minutach, ale ich czas trwania jest relatywnie krótki i wynosi kilka godzin. Najwolniejsze insuliny zaczynają działać po 2-4 godzinach, ale utrzymują się we krwi nawet przez całą dobę. Krótkodziałające insuliny podaje się zwykle przed posiłkiem. Z kolei preparaty o wydłużonym czasie działania to dobre rozwiązanie podczas wielogodzinnej aktywności fizycznej. Zapewniają one pacjentowi utrzymanie właściwego poziomu cukru we krwi przez cały czas trwania wysiłku. Operacyjne leczenie cukrzycy typu I, czyli przeszczep trzustki Na świecie praktykuje się również transplantację trzustki (lub trzustki wraz z nerką). W ten sposób można niejako „wyposażyć” pacjenta w zdrowy organ, który będzie produkował insulinę tak, jak powinna to robić własna trzustka. To sposób na uniknięcie powikłań choroby. Niestety, w Polsce tego rodzaju zabiegi wciąż wykonuje się zbyt rzadko, zaledwie kilkadziesiąt operacji w ciągu roku. Mniej inwazyjną alternatywą dla transplantacji całej trzustki jest przeszczep wysp trzustkowych. Polega on na wyizolowaniu z trzustki zmarłego dawcy wysp trzustkowych, a następnie wstrzyknięciu ich do żyły wrotnej chorego. Jeżeli zabieg się powiedzie, wyspy trzustkowe zakotwiczają się w wątrobie i zaczynają produkować insulinę. Nawet jeżeli nie będzie jej na tyle dużo, aby pacjent mógł zupełnie zrezygnować z insuliny, możliwe jest ograniczenie terapii, a co najważniejsze lepsza kontrola przebiegu choroby oraz incydentów hiperglikemii i hipoglikemii. Pierwszy przeszczep wysp trzustkowych został wykonany w Polsce w 2018 roku, ale od tamtej pory jest praktykowany zaledwie przez kilka szpitali w całej Polsce (głównie ośrodek gdański i warszawski). Choć w teorii cukrzycę typu I można leczyć poprzez zabiegi chirurgiczne, w praktyce dla większości osób cena takich zabiegów jest zbyt wysoka. Przeszczep wysp trzustkowych kosztuje około 150 tysięcy złotych. Na marginesie warto wskazać, że warszawski ośrodek naukowy pracuje nad modelem bionicznej trzustki, czyli organu stworzonego na szkielecie białkowym z wykorzystaniem biotuszy i technologii druku 3D. Choć na razie brzmi to jak science-fiction, być może za kilka lat transplantacje trzustki staną się łatwiejsze i tańsze. Na razie większość chorych musi sobie radzić z chorobą poprzez insulinoterapię, zmianę nawyków żywieniowych oraz aktywność fizyczną. Powikłania przy cukrzycy typu I Nieleczona cukrzyca wiąże się z regularnymi stanami hipo- oraz hiperglikemii. Duże wahania poziomu glukozy we krwi to ryzyko wystąpienia wielu powikłań. Wśród nich można wymienić: mikro- oraz makroangiopatię; nieenzymatyczną glikację białek; chroniczny stres oksydacyjny; kwasicę mleczanową; cukrzycową chorobę oczu; neuropatię cukrzycową; zespół stopy cukrzycowej; choroba niedokrwienna serca; chorobę Charcota; infekcje skórne. Warto pamiętać, że nie u każdego chorego muszą wystąpić łącznie wszystkie powikłania. Nigdy też nie występują one w takim samym stopniu zaawansowania. Dieta insulinowa W profilaktyce cukrzycy insulinozależnej niezwykle ważna jest prawidłowo dopasowana dieta, która opiera się na tzw. wymiennikach węglowodanowych (WW). Jeden wymiennik odpowiada 10 g węglowodanów w posiłku, dlatego ważne jest, aby móc jak najdokładniej określić ich zawartość w posiłku. W internecie nie brakuje tabel z przeliczeniem wymienników, ale pacjent powinien umieć posługiwać się tą skalą samodzielnie. W przypadku korzystania z pomp insulinowych ustala się również wymienniki białkowo-tłuszczowe (te makroskładniki w znacznie mniejszym stopniu zwiększają stężenie glukozy we krwi). Dla zdrowia pacjenta ogromne znaczenie ma jak najszybsza zmiana podejścia do sposobu odżywiania. W diecie powinny dominować produkty o niskim indeksie glikemicznym, które nie powodują istotnego wzrostu poziomu glukozy we krwi. Posiłki należy spożywać często (nawet 5-6 razy w ciągu dnia), ale podzielone na mniejsze porcje i o względnie stałych porach dnia. Zaleca się jedzenie dużych ilości warzyw, chudego mięsa (drób, cielęcina, wołowina), a także jajek i ryb. Jeśli chodzi o sposób obróbki termicznej przy cukrzycy powinno się wybierać gotowanie tradycyjne i na parze, pieczenie w folii lub grillowanie. Zdecydowanie odradza się smażenia na głębokim tłuszczu. Produkty spożywcze, których diabetycy powinni unikać to przede wszystkim: słodycze i fast-foody; dosładzane napoje i soki owocowe; owoce o wysokim indeksie glikemicznym (np. banany, winogrona); napoje alkoholowe (nisko i wysokoprocentowe); mleko i inne produkty zawierające duże ilości laktozy. Dla cukrzyków duże znaczenie ma indeks glikemiczny produktów, czyli ich wpływ na zwiększenie poziomu glukozy we krwi po około 2-3 godzin po posiłku. Powinien on być jak najniższy, wtedy dużo łatwiej kontrolować poziom cukru we krwi. Jak można go dodatkowo obniżyć? dodanie do potraw takich warzyw jak papryka, pomidor, cukinia, ogórek lub sałata; gotowanie makaronu, ryżu i ziemniaków na półtwardo (al dente). Im produkt jest bardziej rozgotowany, tym indeks glikemiczny będzie wyższy; łączenie węglowodanów z tłuszczami i białkami; poddawanie produktów skrobiowych tzw. retrogradacji (schłodzeniu, a następnie powtórnemu podgrzaniu); w miarę możliwości spożywamy posiłki w temperaturze pokojowej lub chłodnej (gorąco podnosi indeks glikemiczny); picie soków świeżo wyciskanych i rozcieńczonych z wodą w proporcji 50:50; zamiana białego cukru (sacharozy) na słodziki, np. ksylitol, erytrytol, stewia. Dieta cukrzyka to często sporo dodatkowych komplikacji dla rodziny, dlatego warto poszukać rozwiązań, które pozwolą na wspólne cieszenie się posiłkami. Warto też pamiętać, że na „odchudzeniu” diety zyskają wszyscy domownicy, a nie tylko osoby borykające się z cukrzycą. Konieczność zmiany modelu odżywiania można więc potraktować jako sposób na pozbycie się uporczywych kilogramów. Czytaj też: Dieta cukrzycowa Wysiłek fizyczny u osób chorych na cukrzycę typu I. Dlaczego jest istotny? Odpowiednio dobrany wysiłek fizyczny stanowi istotny oręż z walce z cukrzycą. Umiarkowanie intensywna aktywność pozwala zredukować masę ciała, zwiększyć wrażliwość insulinową komórek, co z czasem pozwoli na ograniczenie dawek insuliny. Stopień intensywności aktywności można oceniać na różne sposoby: przez pryzmat tętna maksymalnego – maksymalnie 75-80% HR Max; jako maksymalny ciężar – do 80% CM; jako strefy treningowe – od 1. do 3. (czyli aktywny wypoczynek, wydolność tlenowa oraz strefa tlenowa budująca). Choć ćwiczenia na siłowni przy cukrzycy są dopuszczalne, nie są zalecane ze względu na duże wahania glikemii nawet do kilku godzinach po ukończeniu treningu. Dużo lepiej sprawdzi się bieganie, pływanie, kolarstwo, nordic walking lub joga. Podczas długotrwałego wysiłku poziom cukru należy kontrolować regularnie (także w trakcie wysiłku), aby uniknąć hipoglikemii w godzinach nocnych. Niekiedy zaleca się również uzupełnienie węglowodanów przed rozpoczęciem treningu lub ograniczenie dawki insuliny. Wbrew pozorom cukrzyca typu I nie stanowi przeciwwskazań do uprawiania sportu nawet na poziomie wyczynowym. Wystarczy wskazać na polskiego wioślarza Michała Jelińskiego, czy Roddy’ego Riddle’a byłego zawodowego kolarza, a obecnie ultramaratończyka, który na swoim koncie ma ukończenie Marathon des Sables, ekstremalnie trudnego biegu na terenie Sahary odbywającego się na dystansie około 230 km. Cukrzyca typu I wcale nie musi być wyrokiem. Wystarczy wprowadzić w swoim życiu szereg modyfikacji, aby żyć z chorobą w zgodzie. Oczywiście wszystkich zmian i powikłań nie da się zatrzymać, ale można je spowolnić na tyle istotnie, aby nie zmniejszały w sposób drastyczny komfortu życia. Witam. Na dzień dzisiejszy jedynym sposobem wyleczenia cukrzycy jest przeszczep trzustki. Z uwagi na fakt, że jest to zabieg niezwykle trudny oraz to, że trzeba po nim przyjmować leki osłabiające odporność, przeprowadzany jest niemalże wyłącznie w przypadku przeszczepów nerki u chorych z cukrzycową chorobą nerek i nawet wtedy udaje się bardzo rzadko. Lekarz na Oddziale I wewnętrznym i nefrologii w Międzyleskim Szpitalu Specjalistycznym w Warszawie. Cukrzyca typu I ujawnia się zwykle (choć nie jest to zasadą) u ludzi młodych lub dzieci. W tym typie cukrzycy trzustka jest uszkodzona przez proces chorobowy i nie produkuje insuliny. Zaczyna się zwykle od bardzo dużego pragnienia. Dziecko nie rozstaje się z butelką wody. Potem chudnie, ale przecież dziecko rośnie i dużo się rusza. Niepokój u rodziców budzi dopiero zmiana zachowania – dotąd radosne i energiczne, staje się ospałe, wycofane i osowiałe. Warto być czujnym rodzicem Cukrzyca I typu bardzo często rozwija się na podłożu autoimmunologicznym. Oznacza to, że układ odpornościowy zwraca się przeciwko własnym tkankom i komórkom, w konsekwencji je niszcząc. Uszkodzone zostają komórki trzustki, odpowiadające za prawidłowe wydzielanie insuliny. Diabetolodzy zgodnie przyznają: cukrzycę w dzisiejszych czasach jest łatwo rozpoznać – charakterystyczne objawy są sygnałem, że należy wykonać podstawowe badania biochemiczne. Najbardziej istotne są wyniki badań określające poziom cukru we krwi, jak również proste badanie moczu na obecność glukozy. Zdarza się jednak, że pierwsze objawy cukrzycy są bagatelizowane albo mylone z innymi schorzeniami wieku dziecięcego, takimi jak zakażenia dróg oddechowych, infekcje, zakażenia grzybicze. Opracuj plan dietetyczny Żywienie dzieci z cukrzycą powinno być dobrze zaplanowane i dostosowywane do wieku, zapotrzebowania na składniki odżywcze – w celu utrzymania prawidłowej masy ciała i wzrostu. Każde dziecko powinno mieć opracowany grafik żywieniowy. Dieta dziecka powinna składać się z 3 głównych posiłków i zdrowych przekąsek. Posiłki powinny być spożywane regularnie co 3–4 godziny, by uniknąć spadków poziomu glukozy we krwi. Należy zaznaczyć, że po wysiłku fizycznym należy spożyć dodatkową przekąskę. Poziom glukozy powinien być sprawdzany glukometrem min. 4 razy dziennie – przed śniadaniem, obiadem, kolacją, przed snem. Czasami, pod wpływem zbyt dużej dawki insuliny, może dojść do nadmiernego spadku poziomu glukozy we krwi; chorzy muszą wtedy przyjąć dodatkową porcję cukrów, np. zjeść baton musli, wypić szklankę świeżo wyciśniętego soku. W żadnym wypadku nie mogą to być chipsy, paluszki, czekolada, batony czekoladowe, ciasta i inne produkty o dużej zawartości niezdrowego i utajonego tłuszczu oraz cukru. Ich wartość odżywcza jest jednak tak mała, że nie ma czego żałować! Przy okazji możemy nauczyć dziecko wyboru zdrowych produktów i zapobiec w ten sposób ewentualnej otyłości. Praktyczne porady Dziecko powinno codziennie zjadać pożywne śniadanie, które reguluje poziom glukozy we krwi i przyspiesza metabolizm. Na śniadanie wybierajmy pełne zboża (kasze, brązowy ryż, owies, chleb pełnoziarnisty), unikając podawania gotowych płatków śniadaniowych, które również zaliczamy do żywności przetworzonej, z wysokim indeksem glikemicznym (IG). Zachęcajmy dziecko do spożywania większej ilości warzyw i owoców z niskim IG. Błonnik w nich zawarty spowalnia wchłanianie glukozy w jelitach, ponadto są doskonałym źródłem witamin i składników mineralnych, tak potrzebnych do właściwego wzrostu i rozwoju dziecka. Szczególnie polecane są: zielone warzywa, jak sałata, jarmuż, surowa marchewka, nasiona roślin strączkowych (fasola, soczewica, groch, cieciorka), kapusta, buraki, a także truskawki, agrest, porzeczki, jabłka, grejpfruty i pomarańcze. Tłuszcze w bardzo nieznacznym stopniu, bo tylko w 10% podnoszą poziom glukozy we krwi. Ale z uwagi na to, że tłuszcz tłuszczowi nierówny, wybierajmy zdrowe rodzaje tłuszczu, np. oliwę, awokado, olej lniany, kokosowy. Należy jednocześnie ograniczyć udział w diecie izomerów trans kwasów tłuszczowych, występujących w margarynach twardych, słodyczach, chipsach, krakersach. Uważajmy również na mleko i przetwory mleczne. Mleko zawiera cukier prosty – laktozę, który u niektórych osób bardzo mocno podnosi poziom cukru we krwi. Dlatego zaleca się podchodzić do niego ostrożnie, szczególnie rano, kiedy zapotrzebowanie na insulinę i tak jest największe. Alternatywą jest stosowanie roślinnych rodzajów mleka (kokosowe, migdałowe, sojowe). Na glikemię poposiłkową ma wpływ także sposób przygotowywania posiłków. Łatwostrawne są produkty gotowane, a w szczególności rozgotowane, tarte, zmiksowane oraz rozdrobnione. W przypadku diety cukrzycowej chodzi o wydłużenie czasu trawienia spożywanych posiłków z uwagi na możliwość rozłożonego w czasie przyswajania cukru. Dlatego diabetykom zaleca się gotowanie al dente (nie tylko makaronów). Unikajmy zatem przetworzonej żywności i fast foodów oraz słodyczy. Są one nie tylko bardzo kaloryczne, podnoszą w znacznym stopniu poziom cukru, a też ich wpływ na uczucie sytości jest niewielki. Skutkuje to najczęściej podjadaniem między posiłkami. Lekko twardawe i chrupiące powinny być także warzywa. Wybierając kasze, warto sięgać po te grube, jak pęczak, kasza gryczana, które wchłaniają się zdecydowanie wolniej od drobnej kaszy perłowej. Mocno dojrzałe owoce są jednocześnie bardziej słodkie i szybciej podnoszą poziom cukru we krwi. Warto więc wybierać te nieco mniej dojrzałe i koniecznie spożywać je na surowo. Aktywność fizyczna zmniejsza poziom glukozy we krwi, dlatego należy zachęcać dziecko do ruchu i zabaw na świeżym powietrzu. Niniejszy artykuł pochodzi z kwartalnika Zdrowie z wyboru nr 61/2018 Cukrzyca to choroba cywilizacyjna, w Polsce zapada na nią ok. 3 mln osób rocznie. Aż 90 proc. zachorowań dotyczy cukrzycy typu 2. Jak wskazują najnowsze badania, dla chorych jest szansa na wyleczenie. O cukrzycy mówimy, gdy poziom glukozy we krwi – zwany także poziomem cukru we krwi – jest zbyt wysoki. Jest to spowodowane tym, że trzustka nie wytwarza wystarczającej ilości insuliny lub organizm nie wykorzystuje skutecznie wytwarzanej insuliny. Insulina jest hormonem, który „pomaga” glukozie z pożywienia dostać się do poszczególnych komórek organizmu gdzie zużywana jest w formie energii. Zaburzenia wytwarzania insuliny powodują, że organizm może stać się na nią oporny. Glukoza pozostaje we krwi i nie dociera do komórek. Istnieją dwa typy cukrzycy Cukrzyca typu 1, zwana jest też „cukrzycą młodzieńczą", bo chorują na nią głównie młodzi ludzie. Występuje, gdy organizm nie wytwarza insuliny, bądź układ odpornościowy atakuje i niszczy komórki trzustki wytwarzające insulinę. Żeby podtrzymać chorych przy życiu, podaje im się insulinę. Cukrzyca typu 2 występuje zdecydowanie częściej i jest zwykle wynikiem niezdrowego stylu życia. Może też wystąpić u kobiet w ciąży, na ogół jednak mija samoistnie po urodzeniu dziecka. Dlaczego zbyt wysoki poziom glukozy we krwi jest groźny dla zdrowia? Zbyt duża ilość glukozy we krwi może powodować szereg poważnych problemów zdrowotnych – przestrzegają lekarze. Może prowadzić do uszkodzenia wzroku, nerek, a także serca, powodując jego niewydolność. U chorych na cukrzycę wzrasta również ryzyko udaru. Czy jest skuteczne lekarstwo na cukrzycę? Na cukrzycę typu 1 nie ma skutecznego lekarstwa, podejmuje się jedynie kroki mające na celu opanowanie choroby. Najnowsze badania naukowców z Uniwersytetu Newcastle w Anglii dowodzą natomiast, że cukrzyca typu 2 jest uleczalna. Utrata wagi pozwala wyleczyć cukrzycę typu 2 W leczeniu cukrzycy typu 2 utrata nawet niewielkiej ilości wagi może mieć znaczenie – twierdzą lekarze. Ważne jest, żeby przejść na dietę redukującą wagę, jak najszybciej po zdiagnozowaniu choroby, wtedy przynosi najlepsze efekty. Jak wykazują badania, są też jednak przypadki gdy osoba 25 lat po diagnozie cukrzycy zastosowała dietę i choroba się cofnęła. Na czym polega dieta? Należy zdecydowanie ograniczyć cukry i eliminować z codziennej diety te produkty, które zawierają cukier Jeść wyłącznie nieprzetworzone produkty, głównie warzywa i owoce Trzeba włączyć do diety produkty z pełnego przemiału oraz zawierające chude mięso W codziennej diecie nie powinno zabraknąć kwasów tłuszczowych omega-3 W walce z cukrzycą pomaga ruch Regularne ćwiczenia fizyczne mogą obniżyć poziom glukozy we krwi – dowodzą najnowsze badania. Stwierdzono, że chorych na cukrzycę, którzy co najmniej cztery godziny tygodniowo wykonywali umiarkowane ćwiczenia (w tym chodzenie) lub energiczne ćwiczenia, o 40 proc. zmniejszyło się ryzyko rozwoju chorób serca w porównaniu do tych, którzy nie ćwiczyli. O zdrowych zmianach w swoim życiu powinni pomyśleć nie tylko chorzy na cukrzycę, ale również ci, u których zdiagnozowano jedynie podwyższony poziom cukru we krwi. Pomoże to zapobiec rozwinięciu się tej groźniej choroby, jaką jest cukrzyca – wskazują lekarze. Czytaj też:Witamina D zapobiega chorobom autoimmunologicznym. Najnowsze badania z Harvardu Źródło: Eat This, Not That

cukrzyca typu 1 wyleczalna